Het begon op Paasmaandag
Na het hoog bezoek van de burgemeester kwam ook Topentwelonline langs aan het Noardein in Oppenhuizen waar het echtpaar al 63 jaar woont. En al snel gingen de verhalen ver terug in de tijd. Naar de Paasmaandag waarop Wim en Hiltje elkaar voor het eerst ontmoeten. Hiltje ging destijds met een vriendin naar Sneek waar door de kerk een samenkomst van jongeren georganiseerd was. Wim kwam vanuit Menaldum met de bus, samen met een vriend. De vriendin en vriend kenden elkaar en dus gingen Wim en Hiltje ook het gesprek met elkaar aan. “It wie sa gesellich dat ik oan it ein fan de dei drave moast om de bus te heljen. Die ried al op de Ljouwerterdyk, ik moast him noch oanhâlden”, aldus Wim.
Van briefwisseling tot huwelijk
Na deze eerste ontmoeting ging het contact verder middels briefwisseling. Wim zat op de zeevaartschool op Terschelling en moest al snel voor langere tijd op de vaart. “De measte brieven ha we ferskuord mar de earste hawwe wy noch”, vertelt Wim. In 1958 trouwt het stel in de kerk van Oppenhuizen. De receptie vindt plaats in ‘It Lokaal’. Hiltje droeg een lange witte jurk met sluier en Wim zijn uniform (inclusief witte pet en handschoenen) van de koopvaardij. Een huwelijk dat gezegend wordt met de komst van drie kinderen: Theo, Gerben en Wilma. Oppenhuizen is hun thuis, daar waar Hiltje opgegroeid is en ook Wim familieroots heeft.
Kerst op zee
Wim en Hiltje zijn het gewend dat ze in hun huwelijksjaren lange tijd zonder elkaar moeten. Wim vaart als kapitein voor Nedlloyd de hele wereld over en Hiltje zorgt ervoor dat thuis alles draait. “As Wim nei moannen op see dan thús kaam, wie it eefkes wennen. Hy kaam mei in koffer smoarge klean thús, wer’t hjir en der wat knoopkes ôf misten. Dan wie ik d’r drok mei om alles wer foar mekoar te krijen want hy moast soms al nei twa wiken wer fuort. Letter waard dat better en wie it ferlof langer.” Wim moest veel van het gezinsleven missen, maar ze vieren kerst ook een keer aan boord. “Eins wiene de rigels doe sa dat d’r mar twa bern mei mochten. Doe’t ik sei dat ik net in bern thús litte woe, waard derr fergadere en mochten we úteinlik allegearre komme. Mei inoar ha we oan board kryst fiert.”
Van Nieuw-Zeeland tot draadloze telefoon
Toen de kinderen uit huis waren, kwamen er meerdere gezamenlijke reisjes voor het echtpaar. Wim zijn laatste reis, in 1990, zijn ze nooit vergeten. Ze voeren naar Nieuw-Zeeland wat ze beiden een prachtig land vonden. Met een huurauto trokken ze er tijdens hun vrije dagen op uit. “Yn dizze 65 jier is d’r wol in soad feroare hear”, geeft Wim aan. “Ik wit noch goed dat tidens die lêste reis immen hielendal entûsjast oan board kaam. Mei in grutte bak dy’t amper te tillen wie. It wie in triedleaze telefoan, no dat wie wat.”
Terschelling en de boot
Na de pensionering is het even wennen voor de zeeman. “Ik tocht wol eefkes: no moat ik de rest fan myn libben de dagen hjir ferslite.” Maar al snel vonden ze een goede invulling. Beiden waren altijd al actief in het dorp en zo’n drie keer per jaar bezochten ze hun geliefde Terschelling. Met de eigen boot, een kruiser, waren ze alsnog veel op het water te vinden. “We kamen sa graach yn it gebied by de Weerribben en dêrom ha we dit wykein dêr ús troudei fiert. Bij de Driewegsluis hawwe wy mei de bern en bernsbern wat iten.” De achterkleinkinderen waren er niet bij, dat is voor de jubilerenden op leeftijd wat te druk. “It falt net mei om âld te wurden. Ik ha de heup al stikken hân, dus it rinnen wol net sa goed mear. Myn man hat ek al wat kwalen”, aldus Hiltje. “Mar”, vult Wim aan, “boppe de skouders sit it noch goed”.
Het geheim
En dan komen we bij de belangrijkste vraag van de middag aan: wat is het geheim van 65 jaar huwelijk? Er wordt even naar elkaar gekeken en er volgt een glimlach bij beiden. “We ha eins noait rûzje hân, wolris in ferskil fan miening. Mar nei safolle jier begripe we mekoar en jo moatte ek gjin muoilikheden sykje”. Dochter Wilma voegt aan de woorden van haar moeder toe dat haar ouders elkaar altijd goed aanvulden. “En”, zegt Hiltje, “bliuw praten”. Dit advies nemen we mee naar huis en we wensen het briljanten echtpaar nog vele mooie gesprekken toe.
Tekst: Monica Jorna
