Machtig druk of machtig rustig
Op 1 april ging het vaarseizoen los en de bruggen weer open. Ook in Oppenhuizen. Iedere dag was het een verrassing wat er komen ging, al had de zon en de wind een grote invloed op de drukte. “D’r binne wol dagen west dat d’r gjin ien boat lâns kaam”. Niets aan vindt Albert, hij heeft het het liefst zo druk mogelijk. Op die stille dagen zit hij in het brugwachtershokje van ‘brêge It Ges’ (Eastwei) te puzzelen, radio te luisteren of Baantjer te kijken. En zodra de zon schijnt, zet hij de stoel buiten.
Heen en weer
Vanaf 4 augustus dit seizoen veranderden de werkzaamheden. De ‘wite brêge’ op het Noardein ging op drukke dagen meerdere keren per uur in storing waardoor het een knelpunt werd op de waterwegen. Albert en zijn collega Jildo Dijkstra kregen deze brug erbij en moesten pendelen tussen de twee locaties in ons dorp. Op het Noardein kwam een keet te staan waar de heren een onderkomen hadden. Al zat Albert liever bij de andere brug aangezien daar meer faciliteiten zijn. Al met al was het een heel gevlieg. “Op drokke dagen hienen we wol 180 boaten by de wite brêge en sa’n 60 by It Ges. De telefoan bliuw mar gean. Ik hie by Empatec oanjûn dat ik wol in drokkere brêge woe, no die ha ik krigen”, aldus Albert.
De ‘flaggedûker’
Albert vindt het mooi werk en ziet vele verschillende boten voorbij komen. Waarbij er ook weleens wat mis gaat. Hoeveel mensen hun vlag eraf gevaren hebben, heeft hij niet bijgehouden, maar hij moet nog steeds lachen om de ‘flaggedûker’. “Der wie in man wêrfan syn flagge hjir by de brêge heakjen bleau. Hy draaide om, sprong yn it wetter en begûn te dûken. Hy woe syn flagge wer werom, mar helle d’r sels twa boppen wetter.”
Volgend jaar hoopt Albert weer in Oppenhuizen aanwezig te zijn. Of het dan de bediening van één of twee bruggen is, is nog onduidelijk. Het schijnt dat er nagedacht wordt over camera’s bij ‘de wite brêge’ en dat die brug vanuit het brugwachtershokje ‘It Ges’ bediend kan worden. Maar tot 31 oktober zullen we Albert en Jildo nog heen en weer door ons dorp zien gaan.
Tekst: Monica Jorna
